آئین مستان

وقتی که شعله ی کین در خانه ام بر افروخت

آمد به یادم آندم یاد دری که می سوخت

آنجا که مادر من از بغض و کینه می سوخت

در شعله ی غریبی یاس مدینه می سوخت

دشمن چو حمله ور شد با ضرب تازیانه

یادم ز عمه زینب آمد در آن میانه

از یاد کربلا و جور بنی امیه

از غصه های شام و از عمه ام رقیه

من خود ز غصه هایم صد بار جان سپردم

ای زهر جان تن را گیر و رها کن از غم

در بین راه لعن بنی امیه کردم

پایم چو زخم می شد یاد رقیه کردم

در شهر مدینه غوغاست خون بر دل آل طاهاست
در مرگ امام صادق از گریه قیامت برپاست
شمع ولایت گشته خاموش
موسی ابن جعفر شد سیه پوش
یا فاطمه سلام  الله علیها سرت سلامت

قلبش شده پاره پاره خیزد ز دلش شراره
گرید ز غمش مفضّل بر سینه زند زُراره
یاران به دنبال جنازه
داغ همه گردیده تازه
یا فاطمه سلام  الله علیها سرت سلامت

افتاده خزان بر باغش بنشسته به دلها داغش
جاری شده اشک زهرا سلام الله علیها بر تربت بی چراغش
اندوه و اشک و آه و صبرش
بالله بود پیدا ز قبرش
یا فاطمه سلام  الله علیها سرت سلامت

کی دیده که صاحبخانه دنبال عدو شبانه
با پا و سر برهنه بیرون رود از کاشانه
از خانه با پای پیاده
بر قصر قاتل رو نهاده
یا فاطمه سلام  الله علیها سرت سلامت
یا فاطمه سلام  الله علیها سرت سلامت

بین کوچه با دستاي بسته پریشون و خسته

افتاده رو خاکا یه پیرمردي زار و دلشسکته

در آتش خونش و می بینه رو خاکا می شینه

با چشماي گریون همش میگه مادر غریب و خسته

آه تن ضعیف و این ضرب کتک چکنم

چکنم شده برام تازه داغ فدك چکنم

چکنم بین همین کوچه یه روز زدند سیلی به مادر من

بیا ببین مادر که دشمنت آورد چی بر سر من

بی عمامه از سر سجاده رو خاکا افتاده

پسر پیغمبر همش میگه یارب برس بدادم

مثل شعله سراپا می سوزم ز زندگی سیرم

تا خونمو دیدم یاد خیام کر بلا فتادم

مهدی عبدالکریمی

چه ظلم‌ها که به اولاد مصطفی کردند / خدا گواست به آل علی جفا کردند

گلوی تشنه بریدند از حسینش سر / سر مقدس او را به نیزه‌ها کردند

امام چارم ما را به شام آوردند / میان خلق ورا خارجی صدا کردند

امام پنجم ما را به زهر کین کشتند / بسا ستم که به آن حجت خدا کردند

به بیت حضرت صادق هجوم آوردند / قیامتی دگر از این ستم به پا کردند

سر برهنه دل شب ز خانه‌اش بردند / چه ظلم‌ها که به آن نجل مصطفا کردند

در آن سیاهی شب، اهل بیت آن مظلوم / گریستند و برای پدر دعا کردند

همه سواره و او را پیاده می‌بردند / نه رحم کرده، نه از حضرتش حیا کردند

سه بار تیغ کشیدند بهر کشتن او / عجب به عهد رسول خدا وفا کردند!

امام صادق ما را به زهر کین کشتند / مدینه را زغمش دشت کربلا کردند

هزار مرتبه نفرین حق بر آن قومی / که خط خویش ز آل علی، جدا کردند

برای غصب خلافت زدند زهرا را / چه شد که کودک ششماهه را فدا کردند

به جای شاخۀ گل بار هیزم آوردند / حقوق فاطمه را پشتِ در ادا کردند

بسوز و شعله برافروز از جگر «میثم» / که حمله بـر حرم وحی کبریا کردند

صیام تا قیام 2 - غلامرضا سازگار

آید از حجره اي بانگ غریبی به گوش

 می شود نغمه طائر قدسی خموش

بس که پا تا به سر افروخته است

دیده بر راه اجل دوخته است

بین بستر خموش مصحف ناطق بود

 شب آزادي امام صادق بود

 راحت از رنج و غم و آه شود

خون جگر راهی این راه شود

پر کشد زین قفس خسته و بی واهمه

تا شود همدم همیشه فاطمه

دلش از زهر جفا آب شده

 از ستم خسته و بی تاب شده

ای صداقت سجده آورده به خاک پای تو / صدق در گفتار و در کردار و در سیمای تو

فضل و دانش ذره‌ای در پیش خورشید کمال / عقل و ایمان سایه‌ای از قامت رعنای تو

هر چه گیرد اوج فضل و دانش و علم و کمال / کرسی تدریس باشد تا قیامت جای تو

کوه طاعت بی ولایت کمتر است از پّرِ کاه / نامۀ اعمال مردود است، بی امضای تو

فضل و توحید و کمال و منطق و علم و اصول / زنده‌تر هر روز از گفتار روح‌افزای تو

هست چون ذات خداوند تعالی بی‌مثل / در کمال بندگی شخصیت والای تو

کعبۀ جان هستی و پیراهن انوار حق / چون لباس کعبه زیبد بر قد و بالای تو

بو بصیر و جابر و حمران و هارون و هشام / قطره‌های کوچکی هستند در دریای تو

با وجود آن که چون خورشید می‌تابی به دل / همچنان مجهول مانده قدر ناپیدای تو

آید از هارون مکّیِ تو اعجاز خلیل / ای خلیل الله از آغاز، رهپیمای تو

تا قیامت هر چه گل می‌روید از بستان وحی / بر روی هر برگ آن نقشی است از سیمای تو

چشمۀ عرفان تویی، عرفان ز فیضت چشمه‌ای / معنی ایمان تویی، ایمان بوَد معنای تو

مهر هر پروندۀ طاعت همان مُهر شماست / حق‌پرستی بت‌پرستی می‌شود منهای تو

آفرینش تشنۀ علم است و می‌بینم مدام / کوثر دانش سرازیر است از صهبای تو

نخل سبز نهضت سرخ حسینی میوه داد / از زلال دانش و از منطق گویای تو

در عبادت، در تضرع، در مناجات و دعا / لحظه‌ها بودند هر شب لیلۀ الاحیای تو

با چه جرأت دوزخی‌ها در سرایت ریختند / ای دل اهل تولا جنۀ الماوای تو

دست بسته، سر برهنه، جسم خسته، لب خموش / ریخت بین ره عرق از طلعت زیبای تو

با وجود آنکه عمری سوختی و ساختی / آب شد از آتش زهر ستم اعضای تو

مرغ شب می‌نالد و می‌گوید از سوز جگر / حیف مولا عاقبت خاموش شد آوای تو

کاش یک شب در دل تاریک شب‌های بقیع / می‌نهادم رو به روی تربت تنهای تو

ماه شوال المکرم را محرم کرده‌ای / ای مدینه کربلا در ماتم عظمای تو!

آسمان هنگام دفن پیکرت با گریه گفت / ای چراغ عرشیان در خاک نَبوَد جای تو

سوز تو از نظم «میثم» سرکشد بر آسمان / قبر تـو یـادآور غم‌های جانفرسای تـو

صیام تا قیام 2 - غلامرضا سازگار